Vergeetachtigheid

‘Ja zeg, dat vroeg je net ook al uitgebreid aan mij!’ Degene met wie ik aan het praten ben kijkt me aan alsof ik er half lazarus bij sta. Ik zink een beetje weg in de grond. Vergeten. Dezelfde vraag die ik blijkbaar eerder stelde, inclusief het antwoord dat ik kreeg, is verdwenen in een dichte mist. Het is niet zo dat ik niet luister, echt niet, maar het blijft gewoon niet in de nabijheid hangen.

Het kan woordenwisselingen tot gevolg hebben, bijna dagelijks terugkerend in huiselijke kring. ‘Maar dat heb ik nog zo tegen je gezegd’, krijg ik dan te horen. ‘Neehoor’, denk ik dan, ‘weet ik niks van’, ondertussen wanhopig gravend in de onoverzichtelijke zooi van mijn geheugen.

Sleutels die je niet terug kunt vinden, kleine dagelijkse dingen die je wilt onthouden, maar bijna voelbaar uit je geheugen glijden. Een vraag stellen aan iemand, terwijl je diezelfde vraag een minuut geleden ook al gesteld had. Een gesprek maar half kunnen volgen, de chaos in je hoofd, je moeilijk kunnen concentreren, de algemene warrigheid. Herkenbaar?

No worries. Het is volkomen normaal. Als de jaren gaan tellen begint bij vrouwen het hormoonpeil, dat wil zeggen progesteron en oestrogeen, te schommelen en af te nemen. En juist deze hormonen hebben invloed op het geheugencentrum in je hersenen. Hoe dit precies werkt, daar is men nog niet helemaal over uit, maar dat deze hormonale disbalans en een slecht werkend geheugen hand in hand gaan staat vast.

Ik heb het probleem geprobeerd op te lossen door lijstjes te maken. Die lijstjes liggen op vrij veel plekken in huis. Dat moet ook wel, want als ik iets wil onthouden moet het direct worden opgeschreven. Als ik er de trap voor af moet lopen, is de kans groot dat het onderweg uit het raampje waait. Ik kan ze soms niet terugvinden, die lijstjes. Of ik vergeet dat ik er één gemaakt heb. Erg effectief.

Erom lachen is het enige wat overblijft, al ligt er soms een gevoel van paniek op de loer. Niet vanwege het besef dat je een last van vergeten dingen met je meesleept, maar vanwege die kleine stukjes chaos die als een elementair deeltje om je heen tollen.

Ik heb me laten geruststellen. Dementie is het niet, want dan kan je bijvoorbeeld geen nieuwe dingen meer aanleren. En dat lukt me gelukkig nog wel. Ook schijnt het van voorbijgaande aard te zijn. Daar kan ik me nu niets bij voorstellen. Maar goed, als je in een dichte mist staat kun je je ook nauwelijks voorstellen hoe de wereld eruit ziet zonder een wolkje nevel.

Ik ben niet alleen denk ik dan maar. Er staan ongetwijfeld meer vrouwen in de mist, al kan ik ze niet zien. Hou vol dames, ooit krijgen we weer helder zicht.

Mijn eerste opzet was vooral een informatieve website te maken en niet zozeer over mijzelf schrijven. Toch is mij gevraagd iets meer over mezelf te vertellen. Daarom dit wat persoonlijker verhaal.