Pashokjeshorreur

Terwijl je half voorover gebogen staat om iets uit te trekken, kijk je opzij. De aanblik in de spiegel die dan volgt trekt de komende dagen af en toe pesterig in gedachten voorbij. Onwillekeurig schiet je gezicht er vanzelf in een grimas van.

Pashokjes

Pashokjes doen het beeld dat je van jezelf hebt over het algemeen geen goed. De spiegel laat je zien op een manier die je nog niet kende, of ontkende. Man! Dat witte vlees! En die buik! Putjes. Aderen die als een Amazonedelta zich een weg over je been banen… met de loop der jaren verkreukelt je spiegelbeeld.

Juist als je wel wat zelfvertrouwen kan gebruiken (denk strand en de ettelijke meters die je in zwemkostuum af moet leggen naar de branding) schiet zo’n rotspiegel in zo’n rotpashokje die kapot. Helemaal als je een bikini aan het passen bent: huppakee, zelfbeeld aan flarden. Verbazingwekkend is het dat het veel kledingzaken worst zal wezen hoe jij aangelicht en bespiegeld wordt in hun kleding.

Slecht licht

‘Klopt dat nou wat je in de spiegel van een paskamer ziet?’ Dat was een gevaarlijke vraag, maar licht piepend stelde ik ‘m toch aan een lichtspecialist – want zo mag je een beroepsfotograaf met jarenlange ervaring toch wel noemen. Zijn antwoord stelde een beetje gerust. Zodra de lichtbron maar van één kant komt en sterk is krijg je enorm veel schaduwwerking, waardoor alle oneffenheden dramatisch worden uitgelicht. Bij veel kleedkamers komt het licht erg fel van één kant en voilá: er ontstaat een lijf met putten en rollen die veel erger lijken dan in werkelijkheid.

Ja, ja, dacht ik meteen, en de zon dan? Lichtbron der lichtbronnen? Sterk schijnend van maar één kant? Wie weet bied ik al jaren zicht op meer lillend putjesvlees dan ik dacht als ik over het strand loop. Op deze vraag was maar één antwoord en dat was de proef op de som. Een best wel moedige actie als je het mij vraagt, want als je jezelf in bikini in de zon wil zien moet je in de tuin gaan staan. En onze tuin is als een soort arena omringd door een stuk of tien aanpalende buurwoningen.

Het is minder erg dan je denkt

Alles voor de wetenschap. Ik plantte een spiegel tegen een boom, ging in de volle zon staan en keek eens kritisch. Conclusie: je ziet meer onregelmatigheden dan in de spiegel binnen, maar het is lang zo erg niet als wat je ziet in een paskamer met slecht licht. En dat vonden mijn buren misschien ook wel.

Spiegels in pashokjes bieden vaak zicht op de minst mooie versie van jezelf. Een versie die waarschijnlijk niemand anders te zien krijgt, tenzij die in die benauwde ruimte naast je komt staan. Loop dat stomme hokje maar uit, sluit het gordijntje en laat vooral die verkreukelde versie van jezelf daar achter.

Wil je weten hoe verschillend belichting in paskamers kan zijn? Dit meisje fotografeerde zich in de paskamers van verschillende modezaken.